تقديم به پسر گلم سهند جان

با لبخندت الفبا را یاد گرفتم و با مهربانی ات نوشتن را آغاز کردم. ای شمع سوزانم که می سوزی تا من بمانم! دستان مهربانت را می فشارم زیرا وجود تو بود که من قد کشیدم و قلم را در دست گرفتم و خواندن و نوشتن را آغاز کردم. شما بودید که به مسیر راهم چشم دوختید و آرام زیر لب دعا گویم شدید تا راه را به درستی طی کنم و تا انتها موفق شوم، و دعا کردی تا خدا همیشه پشت و پناهم باشد.  تو خورشید ی بی غروب و بارانی بی پایانی. تو سرچشمه محبتی که تمام مهربانی را به من هدیه کردی و به من آموختی آن چه را که باید می آموختم. درس زندگی را تو به من یاد دادی و راه زندگی را روشن و نشان دادی. و اینک:     چه را تقدیمت کنم ...